Lieve Owen,

Ik weet nog goed hoe je bij ons binnenkwam, mager en met omgekrulde hoeven een ellendig hoopje pony…. 

wij hebben de hoefsmid met spoed laten komen – bij noodgevallen staat hij dag en nacht voor ons klaar- Na het bijwerken van de hoeven naar de dierenarts om foto’s te laten maken. Je hoeven zagen er niet goed uit maar niet zo slecht dat we gelijk je moetsen laten inslapen.

Na weken begon jij je weer te voelen als een pony, iedereen kent wel de filmpjes dat je probeerde de grotere merries het hof probeerde te maken en je gallopeerde op je hoeven alsof er niets aan de hand was.

 Jij was door ons en de volgers in je hart gesloten iedereen die bij ons op het terren kwam gilde: “waar is Owen” je leek wel een bekende ster en regelmatig moest je met mensen op de foto. 

Vandaag kwam hier een einde aan….Ik had om vier uur een afspraak met de dierenarts omdat je niet meer ‘goed liep’ ik haalde je uit het stukje gras waar je regelmatig te vinden was samen met je maten Benji en Ginza. 

Tijdens de wandeling naar de paardenwagen werd je nog geknuffeld en kreeg je een kus. De weg naar de dierenarts voelde alsof het een eeuwigheid duurde eigenlijk wilde ik dit niet, maar het moest. 

Bij de dierenarts aangekomen ben je onderzocht en hij gaf aan dat inslapen de enige optie was….. 

Ik had het al een beetje aan voelen komen, maar toch is het een antwoord die je niet wilt horen. In de jaren die wij dit doen hebben wij regelmatig paarden ingeslapen, dit maakt het hebben van een opvang voor verwaarloosde paarden erg zwaar; het is een rollorcoaster de ene keer blijdschap en de andere keer intens verdriet!

Het was eindelijk zover de dierenarts moest je in laten slapen, een grote vent als ik ben zat te snikken als een klein kind, ik had zo gehoopt dat we je redden konden, maar je langer in het leven houden zou egoistisch zijn.

De dierenarst gaf je de uitendelijke spuit die het leven uit je zou gaan halen, je ging liggen en stierf. 

Ik heb afscheid van je genomen, heb je een laatste aai gegeven en ben nog even gebleven.

Op de terugweg lag er een halster en een touw in de vrachtwagen op de stoel naast me en ben ik met een lege wagen terug gegaan..

Dit zijn de loodzware momenten…Op stal nog even met wat mensen nagepraat en toen maar naar huis gereden met een leeg gevoel, Owen je bent er niet meer…Jij zult altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben!

Owen het ga je goed waar je ook bent, je kunt eindelijk pijnvrij leven we hebben je leren kennen als een vechter en een levenslustig mannetje die ons soms tot waarzin dreef met je streken ‘horses leave hoofprints on your heart’ Owen heeft dat zeker achtergelaten bij mij persoonlijk.

Ik wil iedereen bedanken voor de lieve woorden en de steun!

Droevige groet,

Henk