Hoe komt PZB aan de paarden ?

Hoe komt Paard Zoekt Baas aan de paarden ?

Paard Zoekt Baas (PZB) – is een non-profitorganisatie – die paarden opvangt van particulieren, dierenpolitie, Landelijke Inspectie Dienst en andere overheidsinstellingen.

Paarden die PZB van particulieren opvangen en herplaatsen, zijn paarden die soms lange tijd te koop hebben gestaan – en/of – paarden waarvan de eigenaar zeker wil weten dat ze niet naar de handel gaan. Voor veel eigenaren is het concept van adoptie een goede keuze, omdat PZB altijd eigenaar blijft van het paard. Mocht er door welke reden dan ook, de adoptanten niet meer voor het paard kunnen zorgen, dan gaat het paard weer terug naar PZB en zoeken zij weer een nieuw tehuis.

Het gebeurt ook regelmatig dat PZB paarden opvangt die in beslag zijn genomen. Deze paarden worden bij een opvangcentra eerst verzorgt, totdat de overheid een besluit heeft genomen wat er met de paarden moet gebeuren. Er zijn meerdere opvangadressen in Nederland. De adressen van de opvangcentra worden – in verband met veiligheid – niet openbaar gemaakt.

Het kan dan soms zo zijn dat er paarden van een opvangcentra bij PZB komen, die er in eerste instantie niet mager uitzien. Verwaarlozing houdt niet enkel in -het niet geven van de juiste voeding- er zijn meerdere zaken die een rol kunnen spelen bij inbeslagname zoals het niet geven van de juiste verzorging of het niet voorhanden hebben van een schone ligplek.

De paarden die via het traject verwaarlozing/inbeslagname bij PZB binnenkomen, kunnen niet meteen ter adoptie gezet worden ook al zien ze er goed gevoed uit. Sommige van de paarden hebben op een bepaalde manier een ‘ geestelijke achterstand’. Dit zal eerst onderzocht moeten worden en de paarden moeten weer paard kunnen zijn.
Onlangs is er nog een publicatie geweest over paarden die een langere tijd aaneengesloten in een box hebben gestaan. Sommige paarden hadden een begin van een tic, apathie, angst en soms agressie. Deze paarden moeten weer met soortgenoten in contact komen, dit is het beste voor het geestelijke herstel. Er zijn geen betere opvoeders dan de paarden zelf. Er zijn natuurlijk ook paarden die het vertrouwen in de mensen hebben verloren, deze paarden vertonen angst stoornissen voor handen en het benaderen van de verzorgers. Deze paarden moeten weer leren om de mensen te vertrouwen, ze moeten de mensen weer gaan zien als een ‘leider’ die als steun kan dienen voor het paard als deze moeite heeft – om een besluit te nemen -.

Ik herinner me nog goed, een van de paarden van de kapschuur Brabant. De eerste keer dat hij bij ons in de stal stond, hij telkens naar boven keek – hij was verbaasd dat hij zijn hoofd niet zou stoten -. Dit omdat hij jaren in zijn eigen ontlasting had gestaan en met zijn hoofd tegen het staldak aan stond. Dit was een uitermate droevig beeld een paard – wat niet anders wist – dan het in een donkere smerige stal te staan met zijn hoofd tegen het staldak. Dit soort paarden hebben een landurig herstelproces, ze moeten weer leren om paard te zijn.

Wij willen deze paarden de mogelijkheid bieden om – nadat ze zijn hersteld – een Forever home te krijgen