De man die het even niet meer weet, wat een menselijk leed (foto ter illustratie)
Een tijd geleden zijn we benaderd door de dierenpolitie. Op hun verzoek moesten we twee pony’s op gaan halen bij een oude baas.
Ik reisde af naar het zuiden van het land met de blauwe PZB vrachtwagen om de Shets op te gaan halen. Bij aankomst stond een oude baas mij op te wachten, hij vertelde dat zijn vrouw net was overleden en dat de pony’s de liefhebberij van zijn vrouw waren.
We moesten ons een weg banen door het hoge gras en allerlei begroeiing. We kwamen aan bij een kale wei omgeven met prikkeldraad. Het was nogal een uitdaging om een uitgang te creëren door het prikkeldraad.
Er was een overkapping aanwezig, die daar waarschijnlijk al heel lang stond, de palen waren verrot en het dak stond op instorten. Onder de overkapping lagen veel uitwerpselen van de pony’s.
De oude baas gaf me aan dat de kleine pony het moeilijkste laden en vangen was, de grote zou makkelijker te laden zijn. Ik had twee touwen meegenomen en halsters om de pony’s mee te nemen. Het vangen van die twee was een enorme klus, je merkte dat ze niet veel in de hand waren geweest.
Eindelijk hadden we de Shets gevangen en gingen op weg naar de wagen om ze te laden, we gingen weer terug door de wildernis en de Shets gingen constant eten en wilde niet meelopen. De kleine – volgens de oude baas moeilijk te laden- stond er als eerste in. De grotere wilde op geen manier de wagen in. De oude baas stond in de wagen en was aan het trekken en ik was aan de achterkant met twee loungeerlijnen proberen de grote Shet the bewegen om de wagen in te gaan.
De oude baas werd emotioneel en begon te huilen, hij sprak de grotere Shet aan, al huilend dat hij mee moest gaan met mij en dat hij niet meer voor hem kon zorgen. Dit was ook voor mij een bijzonder emotioneel moment, dit soort leed gaat je niet in de koude kleren zitten! Mensen zijn altijd zo snel met oordelen als iemand zijn paard afstaat. Maar vaak zit er een mega emotioneel verhaal achter het afstaan.
Ik heb afscheid genomen van de oude baas, die nogmaals mij al huilend bedankte dat wij voor de twee Shets van zijn vrouw gingen zorgen en een goed nieuw tehuis zouden gaan zoeken.
Ik moest meer dat 2,5 uur terug rijden, de hele weg was ik aan het denken aan de oude baas, die net het laatste verloren heeft in zijn leven wat hij nog had en wat hem deed denken aan zijn vrouw. De oude baas had nu niets meer in zijn leven, waar het leven nog voor waard was.
Dit was echt een emotioneel moment voor mij, waar ik nog regelmatig aan terug denk, iemand die ons zijn dierbaarste bezit toevertrouwd……
Lieve mensen, voordat jullie een oordeel vellen op Facebook, weet dan…dat er vaak veel leed achter het afstaan van een paard zit.
Groeten,
Henk
Recente reacties