Het verhaal achter Owen
Owen kwam bij ons binnen in een schrijnende toestand: broodmager, met zwaar omgekrulde hoeven en duidelijk ernstig verwaarloosd. Hij stond bij een gezin dat ons benaderde met de vraag of wij hem konden opvangen. Al bij het zien van de eerste foto’s wisten we: dit is mis. Deze kleine man heeft al veel te lang niet de zorg gekregen die hij nodig had.
We wilden Owen heel graag helpen. Maar er zat een voorwaarde aan onze hulp: we moesten beloven dat we niet zouden doorgeven waar Owen vandaan kwam. Het gezin was bang voor juridische consequenties, zoals een proces-verbaal. En hoewel dat ons voor een duivels dilemma stelde, zijn we akkoord gegaan.
Helaas komt dit vaker voor. Mensen willen hun dieren wegdoen omdat ze zelf niet meer voor hen kunnen of willen zorgen, maar vrezen straf als duidelijk wordt hoe het dier eraan toe is. En vaak staan deze paarden op plekken waar niemand ze ziet achterafschuurtjes, donkere stallen, afgesloten weilanden. Ook Owen stond jarenlang in een afgesloten schuurtje, zonder ooit buiten te komen. Niemand wist van zijn bestaan. Als we niet waren ingegaan op de voorwaarde, had Owen daar waarschijnlijk nog altijd gestaan.
Kort na zijn aankomst kregen we bezoek van de dierenpolitie. Ze eisten dat wij de locatie doorgaven waar Owen vandaan kwam. Dat hebben we niet gedaan. We hebben hen uitgelegd waarom we die keuze maakten: omdat we vonden dat het welzijn van Owen voorop moest staan.
Het is een pijnlijke keuze, elke keer weer. We willen dat dierenwelzijn wordt gehandhaafd, en dat mensen verantwoordelijk worden gehouden voor verwaarlozing. Maar we weten ook: als we weigeren dieren op te nemen zonder melding te maken, dan blijven ze verborgen en zullen ze blijven lijden.
Wij kiezen ervoor om dieren zoals Owen direct te helpen. We kiezen voor het leven, voor herstel, voor een tweede kans. En ja, dat betekent soms dat iemand niet gestraft wordt. Maar het betekent óók dat een paard weer kan leven. En dat is voor ons wat telt.
Meer weten wie we zijn en wat we doen ?
Doneer